Patrick van den Hanenberg

Patrick van den Hanenberg
heeft me gered
en hij weet dit niet eens
zijn vrouw vond ons
zittend op de stoep
helemaal stoned
toen 12 jaar geleden
en ze bracht ons
naar hun huis
in de eerste Helmerstraat
en ik heb het adres
en het kleine e boven
nummer een
nooit meer vergeten
we gingen een trap op
en opeens was er een
tafel met allemaal
lekkernijen
en een heel gezin
dat urenlang luisterde
naar onze verhalen
en Patrick kon Duits
en vertalen
net voor deze ontmoeting
was Michael gewoon weggelopen
bewapend met de laatse joint
richting Berlijn verdwenen
en zijn naar patchoulie
stinkend autotje
zonder benzine
stond nog drie maanden
bij het Vondelpark
zijn ouders moesten later
duizende gulden betalen
we hebben die van ons
maar gewoon opgebeld
vanuit de eerste Helmerstraat
en Patrick heeft bevestigd
dat we levendig en veilig
op zijn bank
naast de piano zaten
en ze kwamen meteen aangereden
mijn oude zwijgzame heer
en twee huilende moeders
wel zonder het
fies facistisch figuur
van een stiefvader
die Nicole zo vaak
heeft geslaan en dwong
alles op te eten
tot ze moest overgeven
en ik huil wanneer ik dit
schrijf, net als toen
12 jaar geleden
een week na het grote
Amsterdamavontuur
nadat het hele dorp
tijdens het germanische
midzomervuur
naar ons zat te staren
en achter voorgehouden handen
geruchten predikte
"Geen antwoord"
heette mijn eerste gedicht
maar Patrick ik weet nu
wat mij bezield
en dank internet
zag ik je glimlach
in het grote gezichtenboek
en ik kwam te weten
dat ook jij
tussen John en Yoko
hebt gelegen
en ook ik ga nu
vanwege de wereldvrede
onder mijn deken
de spirit is er nog
en bedankt ook
dat jij ooit voor mij
een liedje Supertramp
ging spelen
en jij
hebt me gered, echt
en dit verhaal
me staande gehouden
al die jaren