Hoi en goede morgen alvast

heb vannacht
onderweg
naar leidseplein
mijn identiteit
verloren
straks
wordt ik weer
herboren
maar voordat ik
morgen
dan
wazig aan
een nieuwe week
begin

na de eerste reiniging
en de geur van
verse koffie
tot me
doordringt,
dat de vage beelden,
hersenschimmen,
flitsen van herinneringen
niet horen
bij de zondagsdroom
maar bij
mijn oude leven

van achter en
van voren
al duizend keer
slaperig
bekeken

en voordat
de ontwakening
is afgeslotenen
en de rooie jurk
van vrijdag nacht
netjes opgeborgen
in de kast gaat hangen

wou ik toch
een laatste keer
verlangen
naar de sleutel
tot je
identiteit
naar de tien getallen
die zover
ik weet
ook jij kunt horen
in de
zogenaamde
realiteit

Political sex-appeal

there is this silence
full of heavy breathing
desperate expectations
people staring
towards the stage
something is entering
a perfect image
indefinable atmosphere
and then his voice
is cutting the air
into pieces of hope
about a better world

and standing in front
of the real audience
he´ s presenting
a convincing speech
there is a need
to adapt or conform
we´ re all schizophrenic
we just have to listen
and look thoughtful
to our world

affectionate as a child
promiscuous as a whore
idealistic as a violist
and sharp and clear
as only a leader can be
he´ s brushing aside
dirty remnants of doubts
guiding us towards
the day after tomorrow
and making us aware
about last resources
we have to share

feeding the media beast
with perfect icons
like a chameleon
playing with his reputation
able to fit in
every constellation
moving back and forth
right wings and left wings
embracing his humanity
a last waltz with the public
some very last words

again this silence
and like meditation
clapping hands
charging the space



This poem was inspirated by an art project of Nir Nadler, creating a political personage of himself as Norbert Nadler. Meanwhile I would call the poem "Obama" or maybe even "political wet dream".

Moos

was gen Westen weist
schmiegt sich an mich
erwartet den Wind
der den Regen bringt

deckt mich zu
glänzt im Mondlicht
und richt so gut
so selbstverständlich

draufgängerisch
und doch distanziert
verweilend im Augenblick
zählt die Zeit nicht

weils einfach nur entsteht
und sanft streichelnd
heilende Umschläge
auf meine Wunden legt

zu nah, zu vertraut
war zu dumm um´s zu seh´n
mit dankbaren Herzklopen
zu spüren auf meiner Haut

ich war halt nur

ein eitler

Baum

Gedicht

Ben ik dichteres of gek
aan het worden
van al die woorden,
uitdrukkingen
en consorten aan metaforen
tussen mijn oren?

Ben ik hopeloos romantisch
en nogal melancholisch?
Produceer ik een hoop kitsch,
ben ik verliefd op het verliefd zijn
of gewoon bang om alleen te zijn?

Ben ik psychopaat,
bezeten van macht
en schep ik elke nacht
opnieuw een koningrijk,
waar alles om mijn ego draait?
Waar niemand mij kan kwetsen,
jij niet over mij gaat kletsen,
waar alleen ik bepaal
wie ik wil beledigen,
wiens positie verstevigen,
en wie ik wil verheven
naar de zeven gehemelten
in mijn verhaal.

Wordt ik ooit schrijfster,
en komen ze dan naar buiten
gevoelde gedachten
uit mijn hoofd?
Worden slapeloze nachten
dan beloond?
Liggen ze dan in de etalage,
praat ik erover op een vernissage
en hoor ik dan bij een reeks
van volwassene vanzelfsprekendheid?

En kan ik dan nog steeds
het klein meisje zijn,
wat nu voor je staat
en woorden via haar buik
naar buiten praat?

Koninginnenacht

treurig staat de schoonmaakster
te kijken naar verloren dromen
en de kruimeldief zuigt haar masker
op

en ze zou het liefst haar gezicht
verbergen in verloren schoonheid
want dan valt haar verdriet niet
op

zoals altijd
eist de alledag prestaties
toch opeens
ligt daar verloren rijkdom
traag van begrip raapt ze
een glimmend iets
op

glimlachend, maar met gier in h´r blik
herinnerd zij zich aan verloren vreugde
en kijkt vooruit, en niet meer terug
op

een melancholisch stukje appeltaart
celebreert nu verloren afhankelijkheid
gretig tast ze toe, vermeerderd vaart
opnieuw

en dan danst ze weer uitbundig
op
de muziek van

hoofdschuddend verbaasd ze zich
over
het ritme van

het leven

Abgewiesen

ausgewiesen, vom Platz verwiesen,
aufgrund der Bloßstellung meiner Identität,
wegen Gefühlen, die noch immer sprießen,
auch erreichen sie niemals Realität.

Ich weiß es nun und mach mich bereit,
wieder ist es an der - wird es höchste Zeit:

daß der Persönlichkeitskrisenrat tagt!

Die Versammlung beginnt…

Und die Wut überragt

Fata Morgana

en nu
voel ik me
zo leeg

nadat ik me
week om week
dorstend
in de woestijn
had verlopen

en ik heb ze
wel gevonden
de oasen

maar ik ben hem
niet tegen gekomen
de regenbogen

waarnaar ik liep

te dromen

Osdorp

Op de hoogtepunt
van beschaving
wijden we
nieuwgebouwde straten
in buitenwijken
aan Aristoteles, Plato

en de gemene Marokkaan

Stottergedicht

normaal

gesproken
weet ik
wanneer
zomer-

tijd is
om jou aan te

sprekend,
zwijgend,
naar mij
kijk-

en
sinds
maanden al
sta je
in de
deur-

open en
eng
tegelijk-

er
wijst
niets en
alles
naar
jou
binnen-

komen
achter jou
huis-

genoten
van
je
uit-

nodig-

moet ik
of begin
jij
een zoek-

toch alsjeblieft
naar mij
ik zit hier achter
schermen
van ver-

woorden
over
wat mij
over-

kwam je
maar
dichtbij
naar me toe-

geneigd
jou
veel te vast te

houden

van jou

mijn fiets op slot

ben eindelijk weer thuis
maar nog steeds onderweg
naar overal en nergens
en op
mijn weg
ligt geheugengoulash
om hem op
te eten
buig ik neer
en hij smaakt weer
naar jou

ben eindelijk weer thuis
maar mijn gedachtes lopen weg
naar overal en nergens
maar vooral weg
voor de buis
gezichtencarnaval
waaronder jou

ben eindelijk weer thuis
maar nog steeds niet in bed
diepe wallen onder mijn raam
en ik kijk naar
overal en nergens
maar vooral naar
de emotiecircus
daar boven in het trapeze
een kus
van jou

ben eindelijk weer thuis
sta te kijken
zit te denken
lig te dromen
en mijn woorden
zijn
nu
aangekomen
bij jou

razen eindelijk niet meer
glimlachend val ik neer

om uiteindelijk
weer

te slapen

Grammaticales

een momentopname
een vaag idee van verandering
een concept van een handeling
waarin je
geen resultaat kunt bereiken
niets van kunt begrijpen

alleen maar voelen

geen einde of beginpunt
geen verleden of toekomst
hier en nu en
niet proberen het aan te kleden
heeft geen gevolg en geen reden
geen doelpunt scoren
en toch niet verloren

alleen maar houden van

Menschen

Bin eine von
Den Schnelldenkenden
Vieldenkenden
Zu arg Nachdenkenden
Zu oft Hinterfragenden
Personen

Fühl mich hingezogen
Zu den Vielsagenden
Lautlachenden
Langeweile Verachtenden
Nach Genuss Trachtenden
In der Ferne Übernachtenden
Erscheinungen

Und letzendlich
Find ich immer einen
Ähnlichsehenden
Die Welt Verstehenden
Am Schicksal Drehenden
Mit dem Leben Wehenden
Menschen

Trommelwirbel

Immer schneller,
um meine Achse drehen,
Welt verflüchtigt sich,
Geschwindigkeitsrausch.

Plötzlich, sachte
Hintergrundmusik,
zarte Geige der Vernunft,
die mich besinnt.

High Society mag gratis drinken,

daarom krijgt het personeel geen fooi,
jurken en pakken dragend - veel te mooi,
kijkend naar de jeugd van tegenwoordig
in versleten spijkerbroeken - slordig
laat de glazenhalster vaasjes vallen
en dit mag absoluut niet opvallen,
want er zijn bekende Nederlanders
en de regels zijn vandaag verandert,
ik ken niemand en ik vind ze zaai,
te trots kijkend houden ze zich taai.

Dankjewel fietskoerier

sinds jaren al
bouw ik met dominostenen
een kringloop
vanuit alle hoeken bekeken
mijn toren plannen en ideeën
en dan kom jij
met je wijsvinger blaas je tegen
één van mijn dominostenen
en ze vallen allemaal om
ik wordt woedend
en kan er echt niet tegen
hoe kun je
mijn stadje zomaar van tafel vegen
maar opeens
en dit had ik echt niet geweten
zijn ze verbonden - mijn dominostenen
zijn nu bronnen
van inspiratie
en dan heel zachtjes valt regen
en ze beginnen te bewegen
mijn toren, plannen en ideeën
zijn klaar om uit te breken

Sommerferien

Schon lang nicht mehr
bespielte der Füller die Saiten
ohne Grammatik im Hinterkopf.
Sich treiben lassen
im See der Wörter.
Nicht abdriften
im Fluss der Gedanken,
ermöglicht dem Schreiben
Blitze vom Herzen zu leiten
in unsichtbare Bahnen
von gesponnenen Netzen,
die uns´re Umgebung
zusammenhalten.

1. Juli 2004

Körper an Körper

Körper an Körper
Energie durch Berührung
Wärme entsteht
schmelze dahin
Schweisstropfen bilden sich
auf meiner Stirn
Deine Augen, mein Spiegel
Ich bin in Dir
Du bist in Mir
Moment der Zweisamkeit
geeintes Ganzes
hingebungsvoller Verlust
meiner Unabhängigkeit

13.03.2004

Dangerous Mind

Allein mit meinen Gedanken,
was gefährlich ist.
Da sie immer wieder aufkeimen
und ich nicht fliehen kann.
Weil sie den Hintergrund des Scheins ergründen,
und Strukturen der Gewohnheit zum Scheitern bringen.
Immer wieder nagen sie am Deckmantel Vertrauter,
zerbröckeln schemenhaft Illusionen im Scheinwerferlicht,
und ach wie oft zeigt die selbstverliebte Fratze ihr Gesicht.

2000

Fuck You

Vluchtige kennissen
Komen elkaar al jaren tegen
Maakten nooit premissen

Even later
Beland op je bank
Onderweg naar een bed
Het gaat te snel
Sorry, maar ik ga weg

Blijf alsjeblieft!

Maar ik denk
Aan een ander
We zijn niet verliefd

Maar we zijn vrij
Ik help jou
En jij helpt mij

Nee, het gaat niet
Je bent lief
Maar je bent niet
hier voor mij

Für Dario

Mit leisen Schritten entwich das Leben.
Bewusstseinsschwankungen durch Seelenbeben.
Streichholzwärme bestimmte Dein Streben.
Wirst immer durch meine Gedanken schweben.


Mai 2002,
nach dem Tod von Dario

pssst

ben stiekem
een levensgenieter
maar
vertel het niet
verder

laat mij maar
stilletjes lachen

en alsjeblieft niet vragen
waarom ik maar

afwezig staar
te glimlachen

nu alsjeblieft niet klagen
niet als en geen maar

moet even mooie
momenten opslagen

mijn tover

kracht opladen

oh shit

als dit waar is
als ik me niet vergis

oh shit, dit is

te mooi om uit te spreken
om hardop tegen jou te zeggen

wil de realiteit opeens breken

met een alledaags bestaan
waar komt het sprookje vandaan

Je hoord het toch

Je hoort het toch,
waarom vraag je nog:
waar kom je eigenlijk vandaan?

Oh was ik maar van de maan,
of een vuurig Italiaan.

Liever praten over pasta en de melkweg,
dan Bratwurst of de snelste snelweg.

Wat zit je nou naar mij te staren,
moet je nou zo nodig jou

vooroordelen mededelen,
met mij delen?

Ga je nou originele grappen vertellen
over fietsen en kuilen,
achter een hardop: jawohl - schuilen,
zoals ik het alleen hoorde van Politie en Soldaten,
en Nederlanders die effe Duits gaan praten.

Nee toch, leg nou niet
die foto van een dikbuikige man
naast die van mij
in dezelfde la.

Anders pak ik de schaar

onze ontmoeting uit het geheugen
knippen
als een poesje het lidteken
op mijn stem
gaan likken

DEUTSCHE ÜBERETZUNG:

Du hörst es doch

Du hörst es doch,
warum fragst Du dann noch:
Wo kommst Du eigentlich her?

Ach wär ich doch vom Mond
oder eine feurige Italienerin.

Lieber reden über Pasta und die Milchstraße,
als über Bratwurst und die schnellste Autobahn.

Warum schaust Du so, musst Du jetzt unbedingt
Vorurteile mitteilen, mit mir teilen?

Wirst Du jetzt originelle Witze erzählen
über Fahrräder und Sandgruben am Strand,
Dich hinter einen lauten "Jawohl!" verstecken,
so wie ich es nur hörte bei Polizisten und Soldaten
und Niederländer, die kurz was auf Deutsch sagen.

Ach nein, leg mein Abbild jetzt bitte nicht,
neben das Foto von dem dicken Mann
in die gleiche Schublade!

Ansonsten nehme ich
die Schere zur Hand!
Unsere Begegnung aus dem
Bewusstsein schneiden,
wie ein Kätzchen die Narben
auf meinem Stimmbändern streicheln.

Die Schöne

Da stolziert sie,
die Schöne,
ich locke sie,
zaudernd
kommt sie näher,
schnalzende Geräusche,
spielendes Händchen,
dann
lässt sie sich nieder,
in der Mitte
meines Schosses,
thront auf mir,
und ich bin stolz,
für diesen Moment,
bevorzugt sie mich,
gegenüber den Menschen.

Glimlach

glimlach tegen
flirt met
omarm de
hele wereld
elke menselijke
manifestatie telt

alleen bij jou
ik tril
alles is stil
want je voelt
als mijn spiegelbeeld

23.02.2006

Verblüht

Trotz Verlust Deiner Blüte,
findet das Leben statt.
Schienst schon fast verwüstet,
aber neues Leben wächst.
Das Erwachen Deiner Lüste,
schiebt Abgestorbenes beiseite.
Und als ob Dus wüsstest,
Lächelst Du dem Tod entgegen.

15.01.2003

moet nodig op reis

mijn benen
laten schommelen
goed verfrommelen
tot de visstaart
opnieuw ontstaat

kan niet wennen
aan een aards bestaan
ga weer naar de oceaan
met de golven wegdriften
geen denkwerk verrichten

hoef niet te rennen
oppervlakte achter laten
en vooral niet haasten
alleen maar drijven
vergetelheid inlijven

wil de weg niet kennen
zonder doel duiken diep
voorbij aan verleden verdriet
met veel hoop mijn angst uitdagen
niet meer twijfels achtervragen

zou ik je herkennen
als ik opnieuw ga stranden
benen trillen en weer branden
loop je dan niet weg van mij
kijk je mij dan aan, van dichtbij

Dichtersvrijheid

Lang, veel te lang,
had ik me opgesloten,
was vooral bang,
mijn ziel te ontbloten.

Er bestaat weer gevaar,
dat gevoelde gedachten,
met mij op de loop gaan,
mijn verstand verzachten.

Dan vergeet ik misschien,
leven - serieus te nemen,
en erger het zo te zien
maar moet ik daarom - temen


Opmerking bij dit gedicht:
Het woord “temen” wordt tegenwoordig niet meer
gebruikt, volgens mijn woordenboek betekent het
enerzijds "talmen, aarzelen" andererzijds "slepend spreken".
Omdat niemand dit woord te kennen schijnt,
heb ik lang erover temend een alternatief bedacht:


Dichtersvrijheid

Lang, veel te lang,
had ik me opgesloten,
was vooral bang,
mijn ziel te ontbloten.

Er bestaat weer gevaar,
dat gevoelde gedachten,
met mij op de loop gaan,
mijn verstand verzachten.

Dan vergeet ik misschien,
het leven – serieus te nemen,
en erger nog het zo te zien.

Maar ik ...

laat me hiervoor niet lenen!!!

2005/2006

zijdespinner

te mooi
om over te praten
poëtisch sprookje
waarborgen
realiteit
mag het niet kraken

zijdespinner zacht
verzorgen

niet onderbreken
niet gek worden

Of…?

26.02.2005

Achter me

achter me, jou stem,
ik draai me om,
een deur valt dicht
alleen je ogen
in de gleuf
van je brievenbus
dan verdwijn je
in het niets

17.11.2005

Vannacht

verlies ik mijn gezicht
ga opgefokt de stad in
onbekende verleiden

zonder fietslicht
politie ontwijken


maar niet hier zijn
geen slaap vinden
en aan je denken


wil dronken worden
van binnen branden
geen schaamte bekennen

verliefd worden
op spannende momenten


en niet vertwijfelen
mijn hoop opgeven
en aan je denken


en dan uiteindelijk
blijf ik toch
maar hier
gedachtes schriftelijk
voelbaar
vloeibaar
op wit papier

twijfels zijn verraderlijk!
en
drijven
nu
weg
van
hier

inspiratie

avontuurtjes
spanningen
leuke mannen

maken me blij
binnen een oogopslag voorbij

alleen jij
blijft kleven
op mijn netvlies

gedachtes
spinnen en weven
voor een inspiratie
die ik vooral zie

met gesloten ogen

blauwrood licht

blauwrood licht
verblind me
je bent er niet
ik mis je

voel je aanwezigheid nog
leunend tegen een muur
daar sta je - toch

fantasie stookt weer vuur

19.02.2006

Verliefd

Ik ben verliefd
ben echt verliefd
want ik durf niet
naar jou te kijken
oogcontact dwangmatig
stiekem vermijden

maar vanavond
wil ik het wagen
glimlachen
drie zoentjes
en vooral met je praten

en dan sta je daar
met een vrouw
in je armen
ja hoor
jij bent irritant
nou hoeft het niet meer
laat maar

04.02.2006

Wiedersehen

Erst Stunden, dann Tage,
schliesslich Wochen, Monate und Jahre,
flossen vorbei ganz sachte,
ohne dass ich an Dich dachte,
Fantasie begraben in der Tiefe,
des verzauberten Gartens der Liebe,
dann plötzlich unverhofftes Wiedersehen,
sachtes Keimen, eiliges Auferstehen,
im Blumenbeet der Erinnerung.

(August 2005)

Kleines Mädchen

Kleines Mädchen
glaub an Wunder,
spinn die Fädchen,
sei verwundbar!

Lass Erwachsene reden,
verliere Dich in Träumen.
Und wenn sie Dir entgegentreten,
so darf die Wut ruhig überschäumen!

2002

Keine Antwort

Oft hab ich mich gefragt,
warum das Menschliche versagt?
Warum wir in dieser kranken Gesellschaft leben,
in der kein strebenswertes Ideal gegeben?
In der sich Menschen am Konsum messen,
und an schönen Berühmtheiten satt essen.

Oft hab ich mich gefragt,
warum niemand wagt?
An seine Einmaligkeit zu glauben,
anstatt die Gedanken anderer zu rauben.
Und diese dann für Eigne zu erklären,
ohne dass sie sich irgendwann vermehren.

Oft hab ich mich gefragt,
warum diese Hetzjagd?
Gegen Menschen, die die Norm gebrochen,
wird Verdammnis ausgesprochen.
Verbannung in die Unterwelt
Nie mehr zurück – auf das reale Schachfeld.

1998