Techno #2

Das laute Nichts
frisst und frisst
sich durch Gehörgänge,
schiebt Ohrwürmer
aneinander
bis sich das Eis
den Tauwetter ergibt
und dumpfe Donner
in meinem Körper
verblitzen.

Vermisse heute zuweilen
ein bisschen
gewisses Kribbeln
im entgleitenden Nacken
und auch
die gewölbte Stirn
sehnt sich zunehmend
nach minimalistischer Monotonie.

Patrick van den Hanenberg

Patrick van den Hanenberg
heeft me gered
en hij weet dit niet eens
zijn vrouw vond ons
zittend op de stoep
helemaal stoned
toen 12 jaar geleden
en ze bracht ons
naar hun huis
in de eerste Helmerstraat
en ik heb het adres
en het kleine e boven
nummer een
nooit meer vergeten
we gingen een trap op
en opeens was er een
tafel met allemaal
lekkernijen
en een heel gezin
dat urenlang luisterde
naar onze verhalen
en Patrick kon Duits
en vertalen
net voor deze ontmoeting
was Michael gewoon weggelopen
bewapend met de laatse joint
richting Berlijn verdwenen
en zijn naar patchoulie
stinkend autotje
zonder benzine
stond nog drie maanden
bij het Vondelpark
zijn ouders moesten later
duizende gulden betalen
we hebben die van ons
maar gewoon opgebeld
vanuit de eerste Helmerstraat
en Patrick heeft bevestigd
dat we levendig en veilig
op zijn bank
naast de piano zaten
en ze kwamen meteen aangereden
mijn oude zwijgzame heer
en twee huilende moeders
wel zonder het
fies facistisch figuur
van een stiefvader
die Nicole zo vaak
heeft geslaan en dwong
alles op te eten
tot ze moest overgeven
en ik huil wanneer ik dit
schrijf, net als toen
12 jaar geleden
een week na het grote
Amsterdamavontuur
nadat het hele dorp
tijdens het germanische
midzomervuur
naar ons zat te staren
en achter voorgehouden handen
geruchten predikte
"Geen antwoord"
heette mijn eerste gedicht
maar Patrick ik weet nu
wat mij bezield
en dank internet
zag ik je glimlach
in het grote gezichtenboek
en ik kwam te weten
dat ook jij
tussen John en Yoko
hebt gelegen
en ook ik ga nu
vanwege de wereldvrede
onder mijn deken
de spirit is er nog
en bedankt ook
dat jij ooit voor mij
een liedje Supertramp
ging spelen
en jij
hebt me gered, echt
en dit verhaal
me staande gehouden
al die jaren

ik hou van jou

ik hou van jou
vind ik wel raar
want "hauen" betekent
slaan in mijn taal
en ik sla je dood
met deze woorden
waarachter toch
uiteindelijk vooral
enorm behoefde
aan aandacht zit
denk je van niet

trouwens aandacht
zeggen mijn landgenoten
alleen in de kerk
wanneer de gemeenschap
van gelovigers
het heilige aanbid
en getuigd niet ook liefde
uiteindelijk
van iets goddelijks
een verlangen of smart
zo oud als de mensheid
met een vleugje eeuwig
eraan gewijd

een idee, dat nodig
bemind moet worden
beminnen vind ik
overigens heel beelderig
waarschijnlijk omdat
de mensen in m´n land
hiermee vooral minnezang
in tijden van koningsschap
in verband
zullen brengen

en ooit zal ik wel graag
met een gitaar of harp
onder je raam gaan staan
middeleeuws rappend
of zingend beweren
dat ik de ware liefde
nu eindelijk
heb gevonden
jammer genoeg
speel ik alleen piano

Voel je goed

dit moet liefde zijn
denk ik
en bekijk het kunstwerk
van een broodje gezond
in m´n handen
van alle kanten
op de ouwe Amsterdammer
ligt een vuurig tomaat
niet Nederlands
maar Spaans
van de biologische markt
uiteraard
en daartussen
gevoelig bladerend
ruccola
oh ruccola
wat ben jij herlijk groen
net als het weiland
van m´n jeugd
waarop ik hartstochtelijk
melkkoeien beminde
alleen tijgerwit
tijgerwit klopt nu niet
verteerd te makkelijk
ligt niet lang genoeg
in m´n Duitse maag
flitst te snel
door darmkanalen
en snapt de koe niet
die nog steeds
met lege blik
mijn achtergrond herkauwt

Heimwee naar het land van keuze

heimwee naar mijn zustertaal,
want die van m`n moeder
spreek ik nu voortdurend
en ik mis woorden
zoals „rustig aan“
en „tot straks“
en ik heb intussen
een hekel aan „bijkletsen“
maar verer zeker nog
kletskoppen

Heimwee naar de stad van keuze

heimwee naar het mokkum
en naar die van stilte
schreuwende grachten
die altijd glimlachen
wanneer ik langsfiets
alleen afgeleid
door het geluid
van mijn fietsbel
effe wat scharreltouristen
opschrikken

Heimwee naar mijn ander ik

heimwee naar lichte geestigheid
met betrekking tot
knusse samenhorigheid
ten midden van een kroeg
in de binnenstad
waar ik me nu naast je
op houten banken
wil laten vallen
„he, he“ zuchtend
een ikea glasje
rooie wijn
en borrelanekdotes
in mijn handen

„he, he“

Black Out

she was dancing out of her head
she was dancing to forget
and while drinking to much
dolorous memories faded

and when the light turned on
she turned lightheaded

and almost fell off the bridge
but she glanced at blue eyes
the missing link caught her
reason died, welcome demise

and when the light turned on
she met another enlightened complice

and together they conquered
the silence in between
together they crisscrossed
along reality and dream

ABN – Algemeen Bekend Nederlands

nee, dat meen je niet
zeg ik en meen het niet
maar ik vertrek mijn gezicht
zoald jullie dat doen
en ik zeg
goh zeg
en zucht he, he
lekker toch,
en ik probeer mijn mondopening
te houden tussen „o“ en „e“
wat bijna lijkt op „eu“
oh leuk, dat meen je niet
zeg ik en meen het niet
en enthousiast betuig ik
vertel met drie oproeptekens,
maar denk stiekem
(oh kut), dat boeid me nu niet,
maar jij moet het kwijt, toch
mijn zigaret uit nerveuze trekjes
maar ik wacht geduldig
op de drie zoentjes
en zeg ten eindelijk
dat ik het zo gezellig vind
met jou zomaar op straat
samen te botsen
maar weet je,
ik ben superdruk
en moet al weer ervandoor
tot de volgende keer

Joanna

Timeless beauty has passed away,
intriguing memories and restless prayers
keeping me above my desperation.

Can`t imagine a world without her.
Can`t accept she`ll never return.
Can`t forget her eyes full of sadness.

Can`t forgive myself to let her go away.

Farewell Joanna!
Farewell little girl!

And I will dedicate all future poems
to a woman to sensitive to bear the world.

Der Sinn

kannst Du das nochmal sagen,
bezweifeln, abstreiten, verneinen
oder einfach ignorieren.

Lass mich bitte nochmal das Gesagte
anschneiden, vereiteln, beweinen
oder einfach tolerieren.

Und erlaube bitte vor allem Ungesagtes
anzureißen, anzuleiten, zu unsereinen
oder einfach aufzupolieren.

Montagmorgen (oder: Heiliges Wochenende)

Tauränder am Balkonfenster
Tiefschlafüberlegenheit
Stirnfalte gesetzestreu
den Buchrücken zugewandt

und ich habe zwar
seit nem Jahr, deutlich sichtbar
eine Zornesfalte
auf meiner Stirn,
aber ich beherrsche
den aufrechten Gang

bis das, das erste Klingeln des Customers
die Ruhe vor dem Sturm beschreit
und der geneigte Blick am Bildschirm
kaufmännischer Verblendung hängenbleibt

Wir sehen uns dann Freitag, ja!

Treueschwur

Werde das Gefühl nicht los 
mich ganz kindisch, kopflos
zu verlieren

und anstatt meines Mannes
denk ich an Dich
Du Jüngling,
träum nur von Dir
Du Abkömmling
der Verführung

Werde das Gefühl nicht los
mich ganz kindisch, kopflos
zu entfrieren

und anstatt harmonisch, rational
einfach wie zuvor
weiterzumachen
versetzt Du Vagabund
mich in Bedrängnis
meine Seele in Aufruhr
frisst Löcher ins schlechte Gewissen

Werde das Gefühl nicht los
auf keinen Fall
kindisch und kopflos
zu realisieren,

dass ich meinen Treueschwur
gegenüber dem Lebensfluss
vollständig erneuern muss
bevor ich einer Ohnmacht gleich
teilnahmslos und monoton 
an Ort und Stelle bleib

Techno #1

Nach etwa zwei Stunden tanzen findet
die Transformation statt
und aus Deinem Körper windet
sich der Vogel und matt
erscheint der Glanz Deiner
Menschlichkeit,
während der Kranich von Dir
Besitz ergreift.

Und im Takt von stürmischer Musik
verfängt sich mein ungeduldiger Blick
im Tanzbereich von Flügelschlägen
Zweifel fort und nicht mehr abwägen,

Persönlichkeiten verschwimmen,
bevor wir abheben!